Ik mocht een paar weken geleden een bronzen penning uitreiken aan een man die twee vrouwen redde uit hun zinkende auto. Die raakte te water toen een andere chauffeur hen sneed en de bestuurster probeerde een aanrijding te vermijden. Één man sprong in het water en hielp de vrouwen de auto uit. Daarvoor kreeg hij de penning van de Koninklijke Maatschappij tot Redding van Drenkelingen.

Het is belangrijk om mensen die de helpende hand - in dit geval zelfs de reddende hand – reiken, in het zonnetje te zetten. Want veel mensen blijven langs de kant staan, zoals in dit geval. Slechts een enkeling komt in actie. Ik denk dan bij een dergelijke situatie “wat zou ik zelf eigenlijk doen?”. Je hoopt dat je het goede doet, natuurlijk.

Hoe vanzelfsprekend is die uitgereikte hand in een samenleving die steeds individualistischer wordt? In een omgeving waarin onze telefoon en online contacten soms meer aandacht krijgen dan wat er voor onze neus gebeurt? De basis blijft om van mens tot mens contact te maken. Om elkaar te blijven zien en het goede te doen.

Staphorst staat gelukkig bekend om zijn helpende hand in allerlei situaties. Denk aan de steun aan de Oekraïense vluchtelingen, de Stichting Staphorst helpt Staphorst en tal van andere initiatieven. Kijk ook naar de vele inwoners die vrijwillig hulp verlenen, bij de brandweer bijvoorbeeld, of er juist hun beroep van hebben gemaakt om te helpen. Zorgmedewerkers, ambulancepersoneel, politie, militairen, veteranen en ontwikkelingswerkers in het buitenland.

Het hoeft niet altijd een grootse daad te zijn. Juist het fijne kleine gebaar kan veel doen. De sleutel is dat we beseffen dat we het samen moeten doen. Dat we moeten omzien naar elkaar. En zo nu en dan, net als de redder die in het water sprong, de helpende hand uitsteken.