Gewoontes en tradities
December is bij uitstek de maand van tradities. Zo gingen wij eerste kerstdag (weer) gourmetten met de hele familie, luisteren we de dagen voor oudejaarsavond de Top 2000 en bakken we met de hele familie trommels vol nieuwjaarskoeken. Het is fijn om dat houvast te hebben van tradities, iets waar je niet over hoeft na te denken. Maar door de jongeren in de familie worden onze tradities toch wat gewijzigd. Een deel van de nieuwjaarskoeken wordt nu opgerold met slagroom erin. Ook komen er nieuwe tradities bij, een nichtje maakt ieder jaar een kerstquiz waarin we strijden om de winst. En ook dat is mooi, het maakt dat we lenig van geest blijven en dat ook de nieuwe generatie een volwaardige plek in de familie krijgt.
Een andere gewoonte is dat we als college van burgemeester en wethouders een bezoekje brengen aan echtparen die hun 50-, 55- en 60-jarig huwelijksjubileum vieren. En dat waren er deze december heel veel! Ik dacht nog, wat een mooie traditie om in december te trouwen met allemaal mooie foto’s in de sneeuw en ijspegels aan de rieten daken. Maar helaas, de werkelijkheid was wat minder prozaïsch. Want, zo heb ik nu geleerd, als je vroeger in december trouwde, beschouwde de Belastingdienst je het hele jaar als echtpaar en dat leverde financieel voordeel op.
Traditiegetrouw hoort bij feest een lekker gebakje. En als de wethouder op bezoek komt, staat er geen klein gebakje klaar, maar een enorme punt taart. Heerlijk, echt waar, maar ik snap nu wel dat je 2 kilo aankomt per jaar dat je wethouder bent. Zelfgebakken appeltaart, met of zonder rozijnen, monchoutaart of (een heerlijke traditie in december!) eigengemaakte gevulde speculaas. Als we ‘Heel Staphorst bakt’ zouden houden, weet ik wel een aantal namen die voor de overwinning strijden!
Wat mij ontzettend positief heeft verrast, zijn de ontwapenende gesprekken die we voeren bij de taart. De trots waarmee echtparen over de (klein)kinderen vertellen, het verdriet en de vreugde die ze samen hebben beleefd, maar ook de levenslessen die voorbij komen. Wat mij altijd zal bijblijven was een vrouw in klederdracht die vertelde dat ze het zo fijn vond, dat toen hun kinderen relaties kregen met partners die uit een andere cultuur kwamen of een ander geloof hadden, haar blik breder werd. Ze veel meer respect kreeg voor mensen die anders in het leven staan dan zij doet. “Onbekend maakt onbemind”, gaf ze aan, “maar nu zie ik hoe waardevol het is om mensen met verschillende ideeën om me heen te hebben en leer ik zelfs van hen!”. Wat een prachtige wijsheid. Ik wens voor 2024 dat we allemaal de woorden van deze vrouw ter harte nemen!
